tłumić

tłumić {{/stl_13}}{{stl_8}}cz. ndk VIIb, tłumićmię, tłumićmi, tłumićmiony {{/stl_8}}– stłumić {{/stl_13}}{{stl_8}}dk VIIb {{/stl_8}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}1. {{/stl_12}}{{stl_7}}'przyciskając, używając różnych środków, gasić, opanowywać ogień': {{/stl_7}}{{stl_10}}Tłumić kocami ogień. Strażakom udało się stłumić pożar. {{/stl_10}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}2. {{/stl_12}}{{stl_7}}'siłą przeciwstawiać się rozwojowi czegoś, hamować, opanowywać coś; poskramiać, dławić, dusić': {{/stl_7}}{{stl_10}}Tłumić rozruchy, rewolucję. Stłumić bunt, rebelię, opór. {{/stl_10}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}3. {{/stl_12}}{{stl_7}}'o reakcjach, uczuciach, emocjach: powstrzymywać, opanowywać, ukrywać w sobie; powściągać, nie okazywać po sobie': {{/stl_7}}{{stl_10}}Tłumić w sobie uczucie nienawiści. Tłumić gniew, łzy. Stłumić płacz, śmiech. Stłumić w sobie złość. {{/stl_10}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}4. {{/stl_12}}{{stl_7}}'czynić coś mniej słyszalnym; głuszyć, wyciszać': {{/stl_7}}{{stl_10}}Szczelne okna tłumiły hałas. Wykładzina stłumiła odgłos kroków. {{/stl_10}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}5. {{/stl_12}}{{stl_7}}'osłabiać, zmniejszać; amortyzować, wytłumiać': {{/stl_7}}{{stl_10}}Tłumić drgania. {{/stl_10}}